Kronika

DZIEŃ PIERWSZY:

Przed południem myszkowaliśmy w ruinach mieszkania Mieszka,
bo pomieszkiwał Mieszko w tutejszych lasach
w bardzo zamierzchłych czasach.
Po południu na Wzgórzu Lecha król Chrobry na nas czekał
i mieliśmy niebywałą uciechę ze Świętym Wojciechem…
Następnie – w ciągłym niedosycie zwiedzania –
ruszyliśmy z Gniezna do Poznania.
Żądni nowych wrażeń
nie porzucamy marzeń,
że…
kiedyś zmęczą się tym zwiedzaniem nasze nauczycielki
i zakończą się wreszcie biednych uczniów udręki

DZIEŃ DRUGI:

Fifne mele i flekowne szczuny POZNAwali dziś POZNAŃ. Odwiedziliśmy Muzeum Rogala, gdzie własnymi pazurami wyrychtowaliśmy świętomarcińskie rogale(pyszne tak, że warte wszystkich bejmów świata!!!). Potem wypełniliśmy bandziochy pieczonymi pyrami, a w samo południe wytrzeszczaliśmy ślepia i nadstawialiśmy klapioki, gdy na wieży ratusza trykały się koziołki Po obiedzie było szaleństwo na Malcie: w rozpędzonej kolejce górskiej z baniaków z kudłami spadały mycki i bryle, aż nie do POZNANIA były wykrzywione przerażeniem karafki!!!
I na koniec zwiedzania jeszcze Brama POZNANIA, gdzie PO ZNAkach odkrywaliśmy dawne grody Piastów. W sumie jedenaście godzin na girach Syry bolą nas niemiłosiernie! Marzymy o tym, by nareszcie zamyśleć się w bezruchu w Zaniemyślu, bo taki jest zamysł, by w zaniemyślińskim Ośrodku „Niezamyśl” dać girom, syrom, ślepiom i baniakom odpocząć dzisiejszej nocy

DZIEŃ TRZECI:

Z zamyślenia w „Niezamyślu” w Zaniemyślu bogate plany na ostatni dzień wycieczki wyrwały nas o świcie. Nad jeziorem unosiły się magiczne mgły (albo nasze wymyślone nocą myśli), gdy ruszaliśmy na spotkanie z nowym dniem. Dęby Rogalińskie – Lech, Czech, Rus i Dąb Edwarda – wygrzewały stare konary w gorącym słońcu, które konsekwentnie podróżuje z nami od środy, gdy kłanialiśmy się im nisko. Z Rogalina ruszyliśmy w podróż w czasie i przestrzeni: do najodleglejszych zakątków globu, podwodnego świata piranii-wegetarianki i pierwszej połowy XX wieku, a wszystko to za sprawą kosmicznej energii z piramidy Cheopsa w Muzeum Pracowni Literackiej Arkadego Fiedlera. Wreszcie przybyliśmy w rodzinne strony Wisławy Szymborskiej – po strawę dla dusz i brzuszków. Wprawdzie jedliśmy obiad w Kórniku, ale był wyjątkowo jasny i przestronny A teraz już wracamy do stolicy. Kochane kolacyjki szykujcie rodzice!!!